Argumenten tegen evolutionaire datering
Oppervlakte van de planeten
Eerste indicatie
Waterstof wordt, in het universum, constant omgezet in helium. En daar ligt gelijk al een probleem voor evolutionisten. Als het universum miljarden jaren zou bestaan, dan zou er weinig tot geen waterstof meer voorhanden zijn. Het zou nu reeds lange tijd grotendeels verdwenen zijn.
Maar, zoals de vermaarde professor in de astronomie Fred Hoyle en Nobelprijs-winnaar William Fowler verklaarden, "het universum bestaat, bijna in zijn geheel, uit interstellaire gaswolken en deze op hun beurt weer uit moleculaire waterstof".[1] Daarom is dit, voor ons, een eerste indicatie dat het universum nog betrekkelijk jong in leeftijd moet zijn.
De oppervlakte van de Aarde
Als de aarde miljarden jaren oud en erosie voor tenminste miljoenen jaren aanwezig zou zijn, rijst gelijk de vraag waarom er tegenwoordig dan nog scherpe rotsformaties, diepe dalen en grote bergformaties zijn?
Waarom zijn deze niet weggevaagd onder constante erosie voor miljoenen zoniet miljarden jaren? Waarom is de aarde, naast mars en de maan nog steeds assymetrisch van vorm?
Bronnen:
[1] Fred Hoyle, The Universe: Past and Present Reflections, 8–12
[2] Dr. Sigurdur Thorarinsson, Almenna
[3] Dr. A.J. Monty White, How old is the Earth
[4] Richard A. Kerr, Venus Is Looking Too Pristine
Wereldkaart met oceaan-sedimenten en erosie-afzettingen
Daarop inhakend komen we aan bij het volgende probleem: de bodems van de oceanen zouden dan tevens bedekt zijn met enorme erosie-afzettingen, dit tot wel 90 tot 160 kilometer dik. De continenten door erosie weggevaagd en egaal met de rest van de Aarde zijn. In plaats daarvan leven wij op afzonderlijke continenten en kunnen we maar een laag van 590-620 meter erosie-afzetting (wereldwijd!) vinden in de zeeën en oceanen, wat aantoont dat de aarde eerder in duizenden dan in miljoenen, laat staan miljarden, jaren gerekend dient te (en kan) worden.
Zandafzetting aan de kust
Hier kan de evolutietheorie geen afdoende antwoord op geven. Derhalve wordt dit niet tot nauwelijks meegenomen door evolutionisten, het past immers niet in het plaatje van een evolutie van miljaren jaren.
Daarnaast wordt ons verteld dat gesteenten immens lange tijden nodig hebben om zich te vormen, maar dat wordt ook verteld van landschapskenmerken, zoals zandstranden, opgerezen oevers, grotten en inhammen etc. Toch zijn er veel bewijzen, dat zulke geomorfologische kenmerken in een aantal maanden gevormd kunnen worden.
Zo verscheen er in 1963 het nieuwe eiland Surtsey, 70km ten zuiden van IJsland. Het volgende jaar bezocht de IJslandse geografisch fysicus Sigurdur Thorarinsson het eiland en gaf de volgende beschrijving van de geomorfologische kenmerken:
'Slechts enkele maanden waren voldoende om een landschap te vormen, dat zo gevarieerd en volwassen is, dat het bijna niet te geloven is. Hier zien we zandige stranden en erg steile rotspunten, gebeukt door brekers van de zee. Er zijn kiezelbanken en lagunen, indrukwekkende rotsen, die lijken op de White Clifs aan het engelse kanaal. Er zijn holten, bergdalen en zachtglooiend land. Er zijn breuken en opgevouwen kliffen, kanalen en overblijfselen van rotsen. Er zijn grote rolstenen, verweerd door de branding, waarvan sommige bijna rond zijn, en verder is er een zanding strand waar men bij laag water kan wandelen'.[2]
Het is dus mogelijk dat sedimentisch gesteente zich snel kan vormen en hier geen honderden, laat staan duizenden jaren voor nodig heeft om te kunnen ontstaan.[3]
Toplaag van het oppervlak van de Aarde
Naast de erosie-afzetting hebben geografische onderzoeken en berekeningen aangetoond dat het circa 300 tot 700 jaar duurt, voordat er zich weer een 2 á 3 centimeter zogeheten toplaag op het oppervlak van de Aarde vormt.
Een probleem, voor evolutionisten, is echter dat wereldwijd de dikte van deze bovenlaag gemiddeld 25 tot hoogstens 30 centimeter bedraagt. Dit kan de Aarde tot een 7 á 8000 jaren terug, maar in ieder geval niet meer dan in duizenden jaren gedateerd kan en mag worden.
De oppervlakte van Venus
Geografisch model van de aarde
Venus
De hoge oppervlakte temperatuur van Venus (gemiddeld rond de 480 graden °C), gecombineerd met haar oppervlakte karakteristieken, zoals diepe kraters en kliffen met toppen tot wel 11000 meter, geeft voor de planeet Venus, eveneens een jonge leeftijd aan.
Venus' oppervlakte
Ondanks de grote hoeveelheid CO2 (95,3%) kent Mars amper een broeikaseffect (tussen de 4-6 °C). Winden veroorzaken enorme stormen die planeetomvattend kunnen zijn. Wetenschappers zijn het er eensgezind over dat deze stormen vanaf het begin het dominerend geologisch proces op de planeet Mars zijn geweest.
Mars is, evenals de Aarde, asymmetrisch van vorm. Het zuidelijke halfrond is sterk bekraterd, bezaaid met rotsen, gebergte en oneffen van aard. Het noordelijke halfrond is meer effen en vlak. Zelfs zo vlak dat dit halfrond wordt gezien als één van de meest effen oppervlakten van het zonnestelsel.
Hier ligt wederom weer een probleem voor de evolutietheorie. Als de planeet Venus 4,6 miljard jaar oud zou zijn, dan zou de dichte en rusteloze atmossfeer (met een druk van factor 100 in vergelijking met dat van de aarde en wat voor 96,5% uit CO2 bestaat) de kraters allang hebben weggevaagd, maar dit is niet gebeurd. En dat is precies wat Prof. Richard A. Kerr aangeeft in zijn boek: Venus Is Looking Too Pristine:
"de Venus verkenningen hebben aangetoond dat de planeet te jong is in het extreme. Wanneer wetenschappers de geografische klok correct zouden lezen, dat men zegt hoe oud de oppervlakte van venus is, zouden ze zien dat dit een planeet is net in het komen tot volwassenheid".[4]
De oppervlakte van Mars
Grillig oppervlak op zuidelijk halfrond Mars
Rotskolommen op Mars
Net zoals bij Venus, is bij Mars amper vol te houden dat deze miljarden jaren oud kan zijn. Dit alleen al, vanwege het hele eenvoudige gegeven, dat in tienduizenden jaren, het type harde zandstorm (dat veelvuldig op mars heerst) de vele kraters, valleien en vulkanen door erosie compleet faliekant gereduceerd zou hebben tot één grote egale vlakte.
Dit is niet gebeurd, integendeel zelfs: de grote oneffenheden zijn nog steeds in alle duidelijkheid waar te nemen. Een berg, genaamd Olympus Mons, is met 27 kilometer hoog, zelfs welgeteld drie keer zo hoog als de Mount Everest hier op aarde.
Daarnaast zou de erosie in de vele miljarden jaren, de grote kleur-verschillen op de planeet mars volledig hebben weggevaagd en zouden deze samengebracht zijn tot één enkele basisvorm. Dat zou men op het blote oog vervolgens kunnen waarnemen. Zoals we zien op afbeeldingen van Mars is dit niet het geval en nog steeds kunnen wij een duidelijk waarneembaar kleurenverschil waarnemen.
Olympus Mons, drie keer de hoogte van de Mount Everest
Substantiële kleurverschillen op Mars